کاش مي شد که کسي مي آمد

اين دل خسته ي ما را مي برد

چشم ما را مي شست

راز لبخند به لب مي آموخت
اي ستاره ها که بر فراز آسمان
با نگاه خود اشاره گر نشسته ايد
اي ستاره ها که از وراي ابرها
بر جهان ما نظاره گر نشسته ايد

آري اين منم که در دل سکوت شب
نامه هاي عاشقانه پاره مي کنم
اي ستاره ها اگر بمن مدد کنيد
دامن از غمش پر از ستاره مي کنم

اين دل خسته ي ما را مي برد

چشم ما را مي شست

راز لبخند به لب مي آموخت

کاش مي شد دل ديوار پر از پنجره بود

و قفس ها همه خالي بودند

آسمان آبي بود

و نسيمي روي آرامش انديشه ي ما مي رقصيد


کاش مي شد که غم و دلتنگي

راه اين خانه ي ما گم مي کرد