چنانچه در احادیث آمده است: امام مانند کعبه و بیت الله الحرام است که باید به سوی او بیایند...[1].
ولی چنانچه مستحضرید در حوادث صدر اسلام، اوضاع به گونه ای پیش رفت که اهل البیت (ع) که مفسر واقعی وحی بودند کاملاً در انزوا واقع شدند و در این میان علی (ع) با خار در چشم و استخوان در گلو صبر را پیشه ساخت و ضمن مشورت دادن به خلفای وقت و حل و فصل مسائل دینی و احکام آنان، مناظره با فحول و علماء ادیان دیگر، پاسخگویی به سؤالات دینی اعم از سنت و فقه و اخلاق و معارف و قرآن و تاریخ امم و امور قضایی و سیاسی و نشر فضایل اسلام و رسول گرامی اسلام و تربیت شاگردان خاص روحانی و ملکوتی، به قدر وسع و فرصت خود به کار اشتغال می ورزید و هم معیشت خود را می گذارند و هم از مستمندان و یتیمان عصر خود دستگیری می نمود.
زندگی امام حسن مجتبی و امام حسین علیهما السلام هم بدینگونه البته با اندکی تفاوت و در میان هاله ای از توطئه های رنگارنگ و تهمت های ناروا گذشت. البته عبادت و نیایش عاشقانه حضرت دوست در سرلوحه امور آنان قرار داشت.
حضرت علی(ع) مانند مردم عادی برای گذراندن زندگی خود به کار و اشتغال می پرداختند مانند کارگری و یا کشاورزی .
روایت شده آن حضرت باغات فراوانی را در 25 سال خانه نشینی خود در اطراف شهر مدینه به وجود آورده اند و گاهی شخصا برای تهیه آب به چاه کنی می پرداخته اند. و بنابر برخی روایات آن حضرت از راه تبدیل زمینهای خشک به باغ، ثروت فراوانی را بدست آوردند و برده های فراوانی را نیز از همین راه خریده و تربیت نمودند و در راه خدا آزاد کرده اند.
[1]بحارالأنوار، ج 36، ص 110، باب 39، جامع فی سائر الآیات النازلة، - تفسیرالإمام، ص 627 [بعض احتجاجات علی ع یوم الشوری] - بحارالأنوار، ج 29، ص171، 11، باب نزول الآیات فی أمر فدک - إرشادالقلوب، ج2، ص383.
