سپیدان ـ نورآباد
جاده‌های شمالی استان فارس در پاییز، زمستان و بهار تصاویری بهشت‌آسا می‌آفرینند. جاده سپیدان به یاسوج، دشت ارژن، دشت برم، جاده شیراز به سپیدان و سپیدان به نورآباد از زیباترین این جاده‌ها هستند. مزارع و زمین‌های کشاورزی، دشت‌های وسیع و کوه‌های زیبا به راستی بی‌بدیل‌ترین مناظر جاده‌های ایران را تصویر می‌کنند.

 پوشش گیاهی انبوه درختان بلوط، بنه، کلخنگ، بادام وحشی، انجیر کوهی، تمشک، سپیدار و آویشن تنها برخی از گیاهان متنوعی هستند که مناظری رنگارنگ را در دو سوی جاده می‌آفرینند. با این حال شاید کمترین میزان شهرت را این جاده‌ها در میان گردشگران عادی دارند.
 کرند غرب ـ بابایادگار
جاده‌های کوهستانی استان کرمانشاه با طبیعت متفاوتی که پیش روی گردشگران قرار می‌دهد از دیدنی‌ترین جاده‌های ایران به شمار می‌آیند. یکی از بکرترین آنها خروجی بابایادگار از جاده کرند غرب به سرپل ذهاب است.

 دو طرف جاده جنگل‌های بلوط و تپه‌های سبز و زرد نگاهتان را مجذوب و سرگردان می‌کند و دیواره‌های سنگی عجیبی که گهگاه اطرافتان می‌بینید شکلی اسطوره‌ای به جاده می‌دهند. چسبیده به جاده بابایادگار آبشار گمنام، اما بی‌مانند ریجاب را هم می‌توانید ببینید که ارتفاع آن بیش از 150 متر تخمین‌زده می‌شود.
 گردنه حیران
بسیاری از قدیمی‌ترها وقتی می‌خواهند زیباترین جاده‌ای که رفته‌اند را نام ببرند نیازی به زمان زیادی برای انتخاب ندارند. گردنه حیران در غرب شهرستان آستارا یکی از مسیرهای اصلی ارتباطی اردبیل به گیلان است.

  این گردنه از یک سو مشرف به کوه‌های پوشیده از جنگل‌های انبوه و از سوی دیگر مشرف به دره‌ای است که رود آستاراچای از آن عبور می‌کند. رودی که تعیین کننده مرز ایران و جمهوری آذربایجان (آران) است.
پیچ‌های تند جاده‌ای که همچون ماری عظیم‌الجثه در جنگل‌های مه‌آلود و سبز حیران پیچ می‌خورد راهی به جز توقفی هرچند کوتاه پیش رویتان باقی نمی‌گذارد؛ آن هم برای تماشا.
 جاده‌هایی که استان گیلان را به استان اردبیل متصل می‌کند، از دیدنی‌ترین جاده‌های جنگلی ایران به حساب می‌آیند. جاده ماسال به خلخال بویژه در منطقه «اولسبلنگاه»، جاده ماسوله به خلخال که یکی از برنامه‌های ثابت پیاده‌گردی طبیعت‌گرد‌های حرفه‌ای است ومعروف‌تر از همه جاده اسالم به خلخال از این جاده‌ها هستند
اسالم ـ خلخال
جاده‌هایی که استان گیلان را به استان اردبیل متصل می‌کند، از دیدنی‌ترین جاده‌های جنگلی ایران به حساب می‌آیند. جاده ماسال به خلخال بویژه در منطقه «اولسبلنگاه»، جاده ماسوله به خلخال که یکی از برنامه‌های ثابت پیاده‌گردی طبیعت‌گرد‌های حرفه‌ای است ومعروف‌تر از همه جاده اسالم به خلخال از این جاده‌ها هستند.

 مسیر پیچ در پیچی که اسالم و خلخال را در دو استان اردبیل و گیلان به هم متصل می‌کند، شما را به دنیایی دیگر می‌برد.
دامنه‌های سرسبز، گله‌های گوسفند، کلبه‌های چوبی روستایی و مه که گاهی زیر پایتان و گاه تا روی جاده پیش می‌آید تابلوهایی هستند که در این جاده به نمایش گذاشته شده‌اند.
 هجیج ـ اورامانات
بسیاری از گردشگران جاده پاوه تا هجیج را برای دیدن این روستای زیبای کردنشین پیموده‌اند، اما اغلب نمی‌دانند‌ اگر همین جاده را تا انتها بروند با مناظر بکر و بدیعی از رودخانه پرآب سیروان، آبشارها و چشمه‌های گوناگون روبه‌رو می‌شوند. کبابی‌های بین راه در منطقه بل‌بر با گوشتی بی‌مانند از شما پذیرایی می‌کنند.

 عرض کم، ریزش هر از گاه کوه، شیب تند و طرح هندسی عجیب این جاده نیز هیجانی به یاد ماندنی را برای گردشگران رقم می‌زند. در برخی نقاط جاده باغ‌های سرسبز و در برخی نقاط مرتفع چند‌متر برف؛ تنوع آب و هوایی بی‌مانندی را به شما هدیه می‌دهد.
 سراوان ـ فومن
این بار که از جاده رشت به شمال کشور می‌روید نرسیده به رشت جاده دست‌چپتان را که به فومن می‌رود انتخاب کنید. جدای از سرسبزی بی‌همتا و بکرش، اگر پاییز یا زمستان و بویژه در ساعات اولیه صبح به این جاده برسید، با دیدن مه صبحگاهی که بر رنگ قهوه‌ای مات درختان در زمینه آبی آسمان نشسته، رویایی در بیداری را تجربه می‌کنید.

 از دیدنی‌های این جاده موزه بزرگ روستایی گیلان است که نمونه‌هایی از انواع خانه‌های روستایی گیلان را در دل جنگل‌های بکر سراوان پنهان کرده است.
 طبس ـ خور و بیابانک
جاده‌های کویری تنها به دلیل بافت بیابانی اطرافشان زیبا نیستند. اگر در یک غروب زمستانی یا حتی پاییزی در جاده طبس به خور و بیابانک باشید ممکن نیست باور کنید که جاده از میان دریا نمی‌گذرد. بازتاب نور رنگارنگ در هر دوسوی جاده، دریایی را پیش چشمانتان ترسیم می‌کند که دریا نیست، اما تا آن را لمس نکنید باور نخواهید کرد که فقط نمک سراسر چشم‌اندازتان را فراگرفته است.

  دیدنی‌هایی همچون تل‌ماسه‌ها، قلعه‌های اسماعیلی، درختان کهنسال و سدهای تاریخی ‌که به این و هم شگفت‌انگیز اضافه کنید، دلایل کافی برای سفر به طبس را خواهید یافت.
 جم ـ فیروزآباد
جاده جم به فیروزآباد که مرکز استان فارس به عسلویه در کرانه خلیج فارس را بسیار نزدیک کرده است، از جاده‌های بسیار دیدنی جنوب کشور است. در آغاز، جاده‌ای کوهستانی با شکل‌های خیالی و شگفت‌انگیز دو طرف جاده را گرفته است، اما هرچه بیشتر وارد استان فارس می‌شوید جاده سبزتر و طبیعت شگفت‌انگیزتر می‌شود.

تنگه‌های اطراف جاده بویژه شکاف «هایقر» تصاویری همچون «گراند کانیون» را برایتان تصویر خواهد کرد با این تفاوت که این جاده‌ها هم سبزترند و هم در عمق این شکاف رودخانه‌ای پرآب جاری است.
 جندق ـ معلمان
اگر به تصاویر شگفت‌انگیز، وهم‌آلود و زیبای کویری علاقه‌مندید، جاده جندق به معلمان را ازدست ندهید. این جاده از قلب کویر مرکزی ایران می‌گذرد و جنوب و شمال آن را به هم وصل می‌کند. به احتمال زیاد در طول جاده تنها خواهید بود و هنگام طی مسافت حدود 200 کیلومتری این جاده انواع بافت‌های عجیب و غریب کویری را مشاهده خواهید کرد.

 در برخی نقاط در دوسویتان تا خط افق حتی بته‌ای خار دیده نمی‌شود و گاهی تپه‌های سرخ رنگ خاکی همه میدان دیدتان را می گیرد. سکوت کویر را اینجا می‌توانید تجربه کنید، از جندق در نزدیکی شهرستان خور و بیابانک استان اصفهان تا معلمان در نزدیکی دامغان استان سمنان.
 کرج ـ چالوس
نمی‌توان از جاده‌های ایران سخن گفت و از جاده چالوس یاد نکرد. این جاده که سال 1312 کرج و چالوس در دو سوی البرز را به هم متصل کرده، خاطرات سفر بسیاری از ایرانیان را رقم زده است. کارگران را برای حفر تونل کندوان در دل کوه با یک سکه پنج ریالی تشویق می‌کردند و معروف است که به ازای هر کلنگ به کارگران این مبلغ را می‌دادند.

 از دره‌های سرسبز آغاز راه گرفته تا دیواره‌های سنگی ارتفاعات بلند البرز، مناظری آشنا و به یاد ماندنی برای ایرانیان به شمار می‌آیند، تا جایی که بسیاری از ایرانیان اصطلاحات به «جاده» رفتن را مترادف با این جاده می‌دانند. فرعی‌های این جاده مانند جاده‌های یوش، شهرستانک و کلاردشت نیز هر‌یک‌زیبایی‌های خاص خود را دارند.

 سپیدان ـ نورآباد
جاده‌های شمالی استان فارس در پاییز، زمستان و بهار تصاویری بهشت‌آسا می‌آفرینند. جاده سپیدان به یاسوج، دشت ارژن، دشت برم، جاده شیراز به سپیدان و سپیدان به نورآباد از زیباترین این جاده‌ها هستند. مزارع و زمین‌های کشاورزی، دشت‌های وسیع و کوه‌های زیبا به راستی بی‌بدیل‌ترین مناظر جاده‌های ایران را تصویر می‌کنند.

 پوشش گیاهی انبوه درختان بلوط، بنه، کلخنگ، بادام وحشی، انجیر کوهی، تمشک، سپیدار و آویشن تنها برخی از گیاهان متنوعی هستند که مناظری رنگارنگ را در دو سوی جاده می‌آفرینند. با این حال شاید کمترین میزان شهرت را این جاده‌ها در میان گردشگران عادی دارند.
 کرند غرب ـ بابایادگار
جاده‌های کوهستانی استان کرمانشاه با طبیعت متفاوتی که پیش روی گردشگران قرار می‌دهد از دیدنی‌ترین جاده‌های ایران به شمار می‌آیند. یکی از بکرترین آنها خروجی بابایادگار از جاده کرند غرب به سرپل ذهاب است.

 دو طرف جاده جنگل‌های بلوط و تپه‌های سبز و زرد نگاهتان را مجذوب و سرگردان می‌کند و دیواره‌های سنگی عجیبی که گهگاه اطرافتان می‌بینید شکلی اسطوره‌ای به جاده می‌دهند. چسبیده به جاده بابایادگار آبشار گمنام، اما بی‌مانند ریجاب را هم می‌توانید ببینید که ارتفاع آن بیش از 150 متر تخمین‌زده می‌شود.
 گردنه حیران
بسیاری از قدیمی‌ترها وقتی می‌خواهند زیباترین جاده‌ای که رفته‌اند را نام ببرند نیازی به زمان زیادی برای انتخاب ندارند. گردنه حیران در غرب شهرستان آستارا یکی از مسیرهای اصلی ارتباطی اردبیل به گیلان است.

  این گردنه از یک سو مشرف به کوه‌های پوشیده از جنگل‌های انبوه و از سوی دیگر مشرف به دره‌ای است که رود آستاراچای از آن عبور می‌کند. رودی که تعیین کننده مرز ایران و جمهوری آذربایجان (آران) است.
پیچ‌های تند جاده‌ای که همچون ماری عظیم‌الجثه در جنگل‌های مه‌آلود و سبز حیران پیچ می‌خورد راهی به جز توقفی هرچند کوتاه پیش رویتان باقی نمی‌گذارد؛ آن هم برای تماشا.
 جاده‌هایی که استان گیلان را به استان اردبیل متصل می‌کند، از دیدنی‌ترین جاده‌های جنگلی ایران به حساب می‌آیند. جاده ماسال به خلخال بویژه در منطقه «اولسبلنگاه»، جاده ماسوله به خلخال که یکی از برنامه‌های ثابت پیاده‌گردی طبیعت‌گرد‌های حرفه‌ای است ومعروف‌تر از همه جاده اسالم به خلخال از این جاده‌ها هستند
اسالم ـ خلخال
جاده‌هایی که استان گیلان را به استان اردبیل متصل می‌کند، از دیدنی‌ترین جاده‌های جنگلی ایران به حساب می‌آیند. جاده ماسال به خلخال بویژه در منطقه «اولسبلنگاه»، جاده ماسوله به خلخال که یکی از برنامه‌های ثابت پیاده‌گردی طبیعت‌گرد‌های حرفه‌ای است ومعروف‌تر از همه جاده اسالم به خلخال از این جاده‌ها هستند.

 مسیر پیچ در پیچی که اسالم و خلخال را در دو استان اردبیل و گیلان به هم متصل می‌کند، شما را به دنیایی دیگر می‌برد.
دامنه‌های سرسبز، گله‌های گوسفند، کلبه‌های چوبی روستایی و مه که گاهی زیر پایتان و گاه تا روی جاده پیش می‌آید تابلوهایی هستند که در این جاده به نمایش گذاشته شده‌اند.
 هجیج ـ اورامانات
بسیاری از گردشگران جاده پاوه تا هجیج را برای دیدن این روستای زیبای کردنشین پیموده‌اند، اما اغلب نمی‌دانند‌ اگر همین جاده را تا انتها بروند با مناظر بکر و بدیعی از رودخانه پرآب سیروان، آبشارها و چشمه‌های گوناگون روبه‌رو می‌شوند. کبابی‌های بین راه در منطقه بل‌بر با گوشتی بی‌مانند از شما پذیرایی می‌کنند.

 عرض کم، ریزش هر از گاه کوه، شیب تند و طرح هندسی عجیب این جاده نیز هیجانی به یاد ماندنی را برای گردشگران رقم می‌زند. در برخی نقاط جاده باغ‌های سرسبز و در برخی نقاط مرتفع چند‌متر برف؛ تنوع آب و هوایی بی‌مانندی را به شما هدیه می‌دهد.
 سراوان ـ فومن
این بار که از جاده رشت به شمال کشور می‌روید نرسیده به رشت جاده دست‌چپتان را که به فومن می‌رود انتخاب کنید. جدای از سرسبزی بی‌همتا و بکرش، اگر پاییز یا زمستان و بویژه در ساعات اولیه صبح به این جاده برسید، با دیدن مه صبحگاهی که بر رنگ قهوه‌ای مات درختان در زمینه آبی آسمان نشسته، رویایی در بیداری را تجربه می‌کنید.

 از دیدنی‌های این جاده موزه بزرگ روستایی گیلان است که نمونه‌هایی از انواع خانه‌های روستایی گیلان را در دل جنگل‌های بکر سراوان پنهان کرده است.
 طبس ـ خور و بیابانک
جاده‌های کویری تنها به دلیل بافت بیابانی اطرافشان زیبا نیستند. اگر در یک غروب زمستانی یا حتی پاییزی در جاده طبس به خور و بیابانک باشید ممکن نیست باور کنید که جاده از میان دریا نمی‌گذرد. بازتاب نور رنگارنگ در هر دوسوی جاده، دریایی را پیش چشمانتان ترسیم می‌کند که دریا نیست، اما تا آن را لمس نکنید باور نخواهید کرد که فقط نمک سراسر چشم‌اندازتان را فراگرفته است.

  دیدنی‌هایی همچون تل‌ماسه‌ها، قلعه‌های اسماعیلی، درختان کهنسال و سدهای تاریخی ‌که به این و هم شگفت‌انگیز اضافه کنید، دلایل کافی برای سفر به طبس را خواهید یافت.
 جم ـ فیروزآباد
جاده جم به فیروزآباد که مرکز استان فارس به عسلویه در کرانه خلیج فارس را بسیار نزدیک کرده است، از جاده‌های بسیار دیدنی جنوب کشور است. در آغاز، جاده‌ای کوهستانی با شکل‌های خیالی و شگفت‌انگیز دو طرف جاده را گرفته است، اما هرچه بیشتر وارد استان فارس می‌شوید جاده سبزتر و طبیعت شگفت‌انگیزتر می‌شود.

تنگه‌های اطراف جاده بویژه شکاف «هایقر» تصاویری همچون «گراند کانیون» را برایتان تصویر خواهد کرد با این تفاوت که این جاده‌ها هم سبزترند و هم در عمق این شکاف رودخانه‌ای پرآب جاری است.
 جندق ـ معلمان
اگر به تصاویر شگفت‌انگیز، وهم‌آلود و زیبای کویری علاقه‌مندید، جاده جندق به معلمان را ازدست ندهید. این جاده از قلب کویر مرکزی ایران می‌گذرد و جنوب و شمال آن را به هم وصل می‌کند. به احتمال زیاد در طول جاده تنها خواهید بود و هنگام طی مسافت حدود 200 کیلومتری این جاده انواع بافت‌های عجیب و غریب کویری را مشاهده خواهید کرد.

 در برخی نقاط در دوسویتان تا خط افق حتی بته‌ای خار دیده نمی‌شود و گاهی تپه‌های سرخ رنگ خاکی همه میدان دیدتان را می گیرد. سکوت کویر را اینجا می‌توانید تجربه کنید، از جندق در نزدیکی شهرستان خور و بیابانک استان اصفهان تا معلمان در نزدیکی دامغان استان سمنان.
 کرج ـ چالوس
نمی‌توان از جاده‌های ایران سخن گفت و از جاده چالوس یاد نکرد. این جاده که سال 1312 کرج و چالوس در دو سوی البرز را به هم متصل کرده، خاطرات سفر بسیاری از ایرانیان را رقم زده است. کارگران را برای حفر تونل کندوان در دل کوه با یک سکه پنج ریالی تشویق می‌کردند و معروف است که به ازای هر کلنگ به کارگران این مبلغ را می‌دادند.

 از دره‌های سرسبز آغاز راه گرفته تا دیواره‌های سنگی ارتفاعات بلند البرز، مناظری آشنا و به یاد ماندنی برای ایرانیان به شمار می‌آیند، تا جایی که بسیاری از ایرانیان اصطلاحات به «جاده» رفتن را مترادف با این جاده می‌دانند. فرعی‌های این جاده مانند جاده‌های یوش، شهرستانک و کلاردشت نیز هر‌یک‌زیبایی‌های خاص خود را دارند.

ایران ما به سواحل شمال , مشهد و شیراز خلاصه نمی‌شود بلکه هزاران دیدنی مذهبی، تاریخی و طبیعی در آن یافت می‌شود که شاید اسم آنها به گوش شما هم نرسیده باشد.

برای رسیدن به این زیبایی ها فقط کافیست چشم هایتان را باز کنید و به جستجو بپردازید. حتما شگفت زده خواهید شد.

در این گزارش شما را با 10 کوه برتر و دیدنی ایران آشنا می کنیم.

1. دماوند

کوه دماوند بلندترین کوه ایران و همچنین بزرگترین آتشفشان خاور میانه است. این کوه در بخش مرکزی رشته کوه البرز و بخش لاریجان شهرستان آمل قراردارد.

اگرچه این کوه از لحاظ تقسیمات کشوری جزء رشته کوه البرز است اما در زوهای صاف و آفتابی در تهران, قم و ورامین هم قابل رویت است.

این کوه اولین اثر طبیقی است که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و در اساطیر و کتاب های متعدد از آن نام برده شده است.

این کوه به عنوان بلندترین کوه کشور همواره مورد توجه کوهنوردان بوده است.همچنین دماوند دارای چشمه‌های آب گرم لاریجان، اسک و وانه است.

2. دنا

دِنا بلندترین قله رشته‌کوه‌های زاگرس در باختر ایران و در باختر مرکز فلات ایران است.

بلندای این قله 4448 متر است و در 35 کیلومتری شمال غربی شهر یاسوج در شهر سیسخت جای گرفته‌است. شهرستانی که این قله در آن قرار دارد نیز شهرستان دنا نام دارد.بارش سالانه در این قله از 600 تا 1200 میلی‌متر است و رودهای بسیاری نیز از آن سرچشمه می‌گیرند.

3. زرد کوه

زرد کوه بختیاری با حداکثر ارتفاع بیش از 4200 متر دومین کوه زاگرس از نظر ارتفاع (پس از دنا) است.

این کوه در نزدیکی کوهرنگ در استان چهار محال و بختیاری در ایران قرار دارد.رشته کوه های زرد کوه بختیاری در جنوب غربی ایران و از انتهایی‌ترین قسمت غربی استان چهارمحال و بختیاری تا شرق و شمال شرق خوزستان امتداد یافته‌است. این رشته کوه یکی از غنی‌ترین ذخایر طبیعی آب ایران است و دو رودخانه? پرآب کشور (کارون و زاینده‌رود) نیز از دامنه‌های آن سرچشمه می‌گیرند.

از قلل زیبا و معروف آن می‌توان به شاه شهیدان، زرده، دوزرده، هفت‌تنان، کلونچین و کینو اشاره کرد. در این میان، قلّه کلونچین، با ارتفاع 4221 متر بلندترین قله زردکوه بختیاری است. همچنین قله شاه شهیدان هم 4150 متر بلندی دارد.

4. تفتان

تَفتان نام تنها آتشفشان فعال در سراسر ایران است. این کوه در منطقه? جنوب شرقی ایران، در استان سیستان و بلوچستان قرار گرفته‌است. این قله در حدود چهار هزار متر از سطح آب‌های آزاد ارتفاع دارد و بلندترین قله در منطقه جنوب شرقی ایران است. نزدیکترین شهر به تفتان خاش نام دارد.

تفتان در زبان پارسی به معنای مکان گرما است. این آتشفشان فعال است و گازهای گوگرد در دهانه آن منتشر می‌شوند. کوهنوردان عموما از یال غربی صعود می‌کنند که پناهگاه مجهزی ساخته شده‌است.

به دلیل وزش بادهای سنگین و سرد در فصل زمستان عموماً صعود به این قله بسیار دشوار است.

5. توچال

توچال قله‌ای در شمال تهران و به ارتفاع 3962 متر می‌باشد که بخشی از دامنه رشته‌کوه‌های البرز است. دامنه? جنوبی توچال مجاور با شهر تهران و قله? آن مشرف به این شهر است.
مشهورترین و پر رفت و آمدترین پناهگاه‌ها و جان‌پناه‌های توچال به ترتیب از شرق به غرب کلک‌چال، شروین، شیرپلا، ایستگاه پنجم تله کابین، اسپیدکمر و پلنگ‌چال هستند که همگی آن‌ها مشرف به تهران هستند.

پیست اسکی و تله کابین

تله‌کابین توچال دارای سه خط اصلی و سه خط تله‌سی‌یژ و یک خط تله‌اسکی می‌باشد. روی هم رفته درازای سه خط اصلی این تله‌کابین، نزدیک به 7500 متر است که در میان تله‌کابین‌های نصب شده در دنیا یکی از طولانی‌ترین خطوط تله‌کابین پیوسته به شمار می‌رود. ایستگاه سوم این تله کابین در ارتفاع 2000 متری از سطح دریا، ایستگاه پنجم در ارتفاع 3000 متری و ایستگاه هفتم در ارتفاع 3700 متری از سطح دریا است.

کار ساخت تله‌کابین توچال، در سال 1353 به دست بهمن باتمانقلیچ و با همکاری شرکت فرانسوی «پوما» و شرکت اتریشی «دوپل مایر» آغاز شد و در سال 1357 پایان یافت.

از سال 2003 مهمان‌پذیری به نام «هتل توچال» در ایستگاه هفتم تله‌کابین توچال تکمیل و راه‌اندازی شده‌است. نمای این هتل از چوب بوده و به دامنه? شمالی توچال و دامنه? جنوبی البرز مرکزی و قلل آزادکوه و خلنو اشراف دارد. قدیمی‌ترین جان‌پناه کوهنوردی ایران (اسپید کمر) در جنوب قله? توچال و شرق ایستگاه 5 قرار دارد.

6. اشتران‌ کوه‌

اشتران کوه‌، از بلندترین‌ رشته‌ کوه‌های‌ کوهستان‌ زاگرس است‌

این‌ رشته‌ کوه‌ بخشى‌ از چین‌خوردگى‌ زاگرس‌ (میانى‌) است‌ که‌ در امتداد شمال‌ باختری‌ - جنوب‌ خاوری‌ به‌ طول‌ حدود 50 کم و عرض‌ حدود 2 تا 11 کم در فاصله دو شهرستان‌ دورود و الیگودرز از استان‌ لرستان‌ قرار گرفته‌ است‌، به‌ گونه‌ای‌ که‌ از 10 کیلومتری‌ جنوب‌ خاور شهر دورود آغاز، و به‌ جنوب‌ روستای‌ چقاگرگ‌ منتهى‌ مى‌شود.

رودهای‌ کوچک‌ بسیاری‌ از این‌ قله‌ها سرچشمه‌ مى‌گیرند که‌ مهره‌ زرین‌، ماربره‌، گهررود، دره‌ دایى‌ و دره‌ دزدان‌ از آن‌ جمله‌اند. دریاچه گهر در یکى‌ از دامنه‌های‌ جنوب‌ باختری‌ اشتران‌کوه‌ و در دره گهررود قرار دارد.

دامنه‌های‌ اشتران‌ کوه‌ از دیرباز محل‌ استقرار برخى‌ طوایف‌ بوده‌ است‌؛ خاندان‌ فضلویه‌ که‌ از کردهای‌ شام‌ شمرده‌ مى‌شدند، پس‌ از مهاجرت‌ از آنجا و عبور از میافارقین‌ و آذربایجان‌، دامنه‌های‌ شمالى‌ اشتران‌کوه‌ را به‌ عنوان‌ محل‌ استقرار خود برگزیدند. آنان‌ بعدها به‌ اتابکان‌ لرستان‌ شهرت‌ یافتند.

مراتع‌ دامنه‌های‌ اشتران‌ کوه‌ مورد استفاده عشایر این‌ ناحیه‌ است‌. اشتران‌ کوه‌ و به‌ ویژه‌ دریاچه گهر دارای‌ جاذبه‌های‌ طبیعى‌ بسیاری‌ است.‌

این رشته کوه از لحاظ گونه‌های جانوری و گیاهی جزء مناطق حفاظت شده است و در سال 1348 جزء محیط زیست جهانی قرار گرفت.

از گونه‌های جانوری آن می‌توان به خرس قهوه‌ای، روباه، کفتار، گراز، گرگ خاکستری، بز کوهی، قوچ و از پرندگان می‌توان به عقاب، کبک، جغد، اردک و شاهین اشاره کرد که همگی تحت حفاظت محیط زیست می‌باشند.

در اشترانکوه پسته کوهی به فراوانی یافت می‌شود و پوشش گیاهی متنوع آن اعم از گون، ریواس و استپ‌ها در شیب ملایم بعضی نقاط و گل‌های طبیعی و خودرو محل مناسبی برای جانوران ساکن در اشترانکوه‌است که در آن زاد و ولد کرده و از آنان تغذیه می‌کنند.

7. بی‌بی شهربانو

کوه بی‌بی شهربانو در جنوب شرقی تهران قرار دارد

در دامنه‌های کوه ری و بر فراز صخره‌ای کوهستانی، بنایی گنبدی مینایی به نام بقعه بی‌بی شهربانو واقع است.

پایین پله‌های بقعه بی‌بی شهربانو و در سمت راست غاری به چشم می‌خورد که مدخل تنگ و باریکی دارد.

داخل غار نیز برای نذر شمع روشن می‌کنند. در قسمتی از این غار پنجره‌ای مشبک قرار دارد.

در این کوه ساختمانی کهن به نام بقعه بی‌بی‌شهربانو وجود دارد.

آثار باقی‌مانده از بافت تاریخی ری که دیوار اصلی برج و باروی این شهر بوده در شمال روی بلندی‌های چشمه علی تا غرب کوه بی بی شهربانو، ادامه می‌یابد.

8. کوه سبلان

سبلان با تلفط ترکی آذربایجانی ساوالان و در تالشی سفلون، نام کوهی است مرتفع در شمال غرب کشور و در استان اردبیل

کوه سبلان در شمال شرقی و در 25 کیلومتری جنوب شرقی مشگین شهر قرار دارد.

سبلان سومین قله بلند ایران و یک کوه آتشفشانی غیر فعال است. ارتفاع قله این کوه 4811 متر است و در بالای قله آن دریاچه کوچکی قرار دارد.

سبلان به خاطر آبگرم‌های طبیعی دامنه کوه، طبیعت تابستانی زیبا و پیست اسکی معروف الوارس مورد توجه گردشگران است.

در جبهه غربی، قله سلطان و در کنار جانپناه سنگی به شکل عقاب قراردارد که در طول زمان به نماد سبلان تبدیل شده است.

این قطعه سنگ که به واقع اعجاز طبیعت است به شکل عقابی است که نشسته و سر را به جانب شرق چرخانده است.

این کوه در طول جغرافیایی 47 درجه و 50 دقیقه شرقی و عرض جغرافیایی 38درجه و 17دقیقه شمالی قرار گرفته‌است.

برای این کوه عظیم 60 کیلومتر طول و 45 کیلومتر پهنا تخمین می‌زنند و سطحی که به وسیله آن در آذربایجان قرارگرفته نزدیک به 6000 کیلومترمربع است.

سلسله کوه‌های سبلان به طور کلی سه قله معروف دارد قله بزرگ آن به سلطان و دو قله دیگر به هرم و کسری مشهورند.

امتداد سبلان شرقی - غربی است و از شرق و شمال و جنوب کوهی به نام قوشه داغ آن را به رشته کوه ارسباران متصل می‌کند.

قسمت شرقی کوه سبلان به قله آتشفشان سبلان که در ارتفاع 4811 متری قرار دارد منتهی می‌شود.

در قله آن دریاچه‌ای زیبا به چشم می‌خورد و تمام قلل سبلان در ایام سال پوشیده از یخ و برف‌های دائمی است.

9. سهند

سهند نام قله‌ای در جنوب شهر تبریز دراستان آذربایجان شرقی است

ارتفاع کوه سهند از سطح دریا 3695 متر می‌باشد و مخروطی بسیار پهن و گسترده دارد که از توف‌ها و خاکسترهای فوران تشکیل گردیده و بر اثر آب‌های جاری دره‌های تنگی در آنها ایجاد شده است.

سهند در زمره کوه‌های رشته کوه‌های البرز است که در شمال مراغه و از غرب به شرق کشیده شده و بلندترین قله آن جام نام دارد که 3710 متر ارتفاع دارد. سهند و جام دو قله به هم چسبیده این رشته کوه می‌باشند.

سهند در تمام سال پوشیده از برف است. دامنه‌های سهند در طول سال پوشیده از گل و ریحان و لاله واژگون است.

کوهستان سهند بعد از سبلان یکی از بزرگترین و مهمترین برجستگی‌های آذربایجان و از معروفترین کوه‌های آتشفشان و خاموش ایران است که در 50 کیلومتری جنوب تبریز و 40 کیلومتری شمال مراغه قرار گرفته است.

قله منفرد و آتشفشانی خاموش سهند در میان جلگه آذربایجان قد برافراشته است این کوهستان آتشفشانی خاموش شبیه آرارات و البرز و سبلان بوده خط فاصل بین دو توده خروجی البرز و توده ارمنستان به وجود آمده است.

ارتفاع متوسط سهند 1400 تا 2200 متر بوده که در آن بریدگی‌های سخت، دامنه‌هائی با شیب تند با تنگه‌های باریک و رشته کوه‌ها کشیده شده در موازات یکدیگر به وجود آمده است.
در این تنگه‌های کوهستانی رودخانه‌های پر آبی به سوی دو آبگیر عمده آذربایجان یعنی دریاچه ارومیه و دره قزل اوزن جریان دارند.

جهت رشته کوه‌های سهند اکثراً شرقی - غربی است ولی در مجموع کوه‌های سهند به صورت شعاعی در جهت مساوی کشیده شده‌اند.

حد شرقی سهند، شهرستان هشترود تا دره قزل اوزن و حد غربی آن سواحل شرقی دریاچه ارومیه می‌باشد.

10. کوه‌های مریخی

کوه‌های منحصربه‌فرد و زیبای مریخی که در جاده چابهار به گواتر دیده می‌شوند، از زیباترین مناظر طبیعی ایران هستند که کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند.

حدود 40 تا 50 کیلومتر پس از چابهار به سمت بندرگواتر، کوه‌هایی در سمت چپ جاده نمایان می‌شود که به کوه‌های مینیاتوری یا مریخی معروفند. وجود این کوه‌ها با توجه به منظره کاملا متفاوتی که در سمت راست جاده و رو به‌سوی دریا وجود دارد، باعث می‌شود تا یکی از زیباترین جاده‌ها و مناظر طبیعی استان سیستان و بلوچستان به‌وجود آید که به دلیل عدم معرفی، کمتر مورد بازدید قرار گرفته‌اند.

این کوه‌ها که از منحصربه‌فردترین کوه‌های ایران است، به ثبت و حفاظت محیط زیست نیز در نیامده‌اند تا دست کم به این وسیله نامشان در فهرست مناظر زیبا و بی‌نظیر ایران به‌جا گذاشته شود.

کوه‌های مریخی مناظری از کوه‌های کره ماه را برای انسان تداعی می‌کنند و جنس رسوبی آنها و همچنین فرسایش خاص کوه‌ها موجب ایجاد شیارها و تراش‌های زیبایی شده است که گویی نقاشی ماهر آنها را به تصویر کشیده است.

این کوه‌ها که چاک چاک هستند و شکل‌های نامانوس دارند و فاقد پوشش گیاهی هستند و به خاطر غیرعادی بودنشان، در سال‌های اخیر و در میان گردشگران، به کوه‌های مریخی شهرت یافته‌اند، نمونه‌های بدبوم (بدلند) هستند که پدیده بوم‌شناختی ویژه‌ای است.

رنگ تقریبا سفیدرنگ کوه (چیزی میان طوسی و سفید) با واریزه‌های بسیار در پای ‌آن، وجود گرما و حرارت و شرجی هوا و رطوبت نسبتا بالا و سوی دیگر آن دریا که به‌این منظره آغوش گشوده است، مناظری رویایی و تخیلی را در ذهن بیننده پدید می‌آورد. همین منظره منحصربه‌فرد که جاده چابهار ـ گواتر آن را به دو نیم تقسیم کرده، باعث شده تا این جاده به یکی از زیباترین جاده‌های ایران تبدیل شود. یک‌سو کوه‌های مخروطی مریخی با آن رنگ خاکستری خیال‌انگیز و سوی دیگر دریای سبز و ماسه‌های اندکی سرخ با درختچه‌های بیابانی در کرانه آن.

دشت که در میان جاده آبگیر می‌شود، تالاب‌هایی را پدپد می‌آورد، که در سوی دریا صورتی است و در سوی کوه خاکستری مایل به سفید. جایی که به آن تالاب صورتی می‌گویند. این جاده که با سراشیبی‌ها و سربالایی‌های بسیار، نمایان شدن گاه‌به‌گاه دریا در سمت چپ و نظاره منظره از ارتفاع، از جاذبه‌های خاص گردشگری در استان سیستان و بلوچستان است.

ابرهای کومولوس نشانه? هوای خوب و ملایم است

آیا می دانید ابرها چند نوع اند؟

ابر چیست ؟

ابر توده‌ای متراکم از بخار است که در طبقات پایینی و میانی اتمسفر تشکیل می‌شود. عناصر تشکیل دهنده این توده بخار همان عناصر تشکیل دهنده مایعات سطح سیاره می‌باشند. در مورد سیاره زمین، ابرها از بخار آب تشکیل شده‌اند.

نام‌گذاری ابرها
در نامگذاری ابرها از کلمات لاتین با ریشه یونانی استفاده می‌شود. این نامگذاری با توجه به نوع و شکل و همچنین خصوصیات ابر انجام می‌گیرد.

انواع ابرها
- کومولوس (کومه‌ای): نشانه? هوای خوب و ملایم.

این ابرها اغلب ساختمان گل‌کلمی داشته و سطح بالای آن حالت گنبدی دارد و متشکل از قطعات کوچک ابرهای سفید پنبه‌ای است.

ابرهای کومولونیمبوس

- کومولونیمبوس (کومه‌ای بارا): به همراه رعد و پیام‌آور طوفان.

این ابرها از توده‌های بزرگ و انبوه ابر که به شکل برج عظیمی است، تشکیل می‌گردند.

ابرهای آلتوکومولوس

- آلتوکومولوس (فرازکومه‌ای): معرف باران احتمالی.

این ابرها شامل لایه‌ها و یا تکه‌های بزرگ گوی مانندی از قطرات زیر آب بوده که معمولاً به صورت شیار و یا امواج نسبتاً منظمی مشاهده می‌گردد.

ابرهای استراتوس

 - استراتوس (پوشنی): نشانه? نرمه باران احتمالی.

نوع اصلی این ابر لایه‌ای یک‌دست و شبیه مه می‌باشد. و معمولاً به صورت توده? متراکمی از بخار آب که قطر آن در همه‌جا یکسان است، مشاهده می‌گردد. ارتفاع این ابر از سطح زمین بسیار کم است.

ابرهای نیمبواستراتوس

 - نیمبواستراتوس (بارا پوشنی): نشانه? ریزش باران و یا برف ممتد.

ابرهای آلتواستراتوس

- آلتواستراتوس (فرازپوشنی): نشانه? ریزش احتمالی باران ملایم.

این ابرها به صورت لایه‌های یکنواخت و متحدالشکل خاکستری یا متمایل به آبی به صورت ترکیبی از الیاف، آسمان را می‌پوشانند.

ابرهای سیروس

 - سیروس (پَرسا): معرف هوای آرام و خوب.

این ابرها از مرتفع‌ترین ابرها بوده واغلب به صورت پر مانند و سفید رنگ و شفاف (مملو از بلورهای یخ) در آسمان دیده می‌شوند.

ابرهای سیرواستراتوس

 - سیرواستراتوس (پرساپوشنی): معرف نزدیک شدن هوای طوفانی بوده

این ابرها را می‌توان سیروس‌های نازک تور مانندی دانست که از ابرهای کوچک سفید و به هم فشرده به شکل گوله? پشمی شکل یافته‌اند. ظهور این ابرها، علامت نزدیک شدن هوای طوفانی بوده و به همین لحاظ، این ابرها را می‌توان پیش از فرارسیدن هوای بد و یا حالت‌های طوفانی هوا، مشاهده نمود.

ابرهای سیروکومولوس

- سیروکومولوس (پرساکومه‌ای): پیام‌آور هوای صاف و آرام.

ساختمان آن‌ها اغلب متشکل از قطعات سفید رنگ بوده و معمولاً پیش از ابرهای سیروس در آسمان ظاهر می‌شوند.

ابرهای استراتوکومولوس

 - استراتوکومولوس (پوشنی‌کومه‌ای):

این ابرها دارای رنگی تیره و یا سفید متمایل به خاکستری بوده معمولاً به صورت دسته یا خطوط و یا توده‌های کروی مانند بزرگ و امواج کروی از ابرهای خاکستری با فواصل و شکاف‌های روشن تشکیل می‌گردد. فاقد شرایط بارندگی‌های رگباری است.

- فراکتوکومولوس (کومه‌ای پاره‌پاره)
- فراکتواستراتوس: (پوشنی پاره‌پاره)

- پیروکومولوس (آتش‌کومه‌ای):

این نوع ابر پدیده? گرمایی است که در اثر گرم شدن سریع و شدید یک ناحیه و تبدیل آن به رسانای گرما ایجاد می‌شود و در نهایت به ابر کومولوس تبدیل می‌گردد. آتشفشان‌ها، آتش‌سوزی‌های جنگلی، و انفجارهای هسته‌ای (به شکل ابر قارچی شکل) همگی از دلایل اصلی تشکیل ابرهای پیروکومولوس به‌شمار می‌آیند.

اسرار مثلث برمودا
تاکنون هزاران گزارش درباره غرق کشتی‌ها، سقوط هواپیماها و ناپدید شدن سرنشینان آنها در اعماق آبهای اسرارآمیز مثلث برمودا در چند دهه گذشته به ثبت رسیده است، از آن همه کشتی‌های تجاری و مسافربری و قایق‌های اکتشافی یا ماهیگیری که در منطقه مثلث مرگ به کام آبهای خروشان دریا فرو رفته‌اند و از هواپیماهای مسافری یا نظامی دوران جنگ جهانی که در این نقطه سرنگون شده‌اند تاکنون با همه کاوش‌های دریایی اثری به‌دست نیامده است.

هرچند شایعه‌های مختلف و نظریه‌های علمی فراوانی از سوی دانشمندان و محققان درباره ناپدید شدن اسرارآمیز آنها مطرح شده است. هرچند برخی کارشناسان، موقعیت‌های ویژه جغرافیایی، یا نیروی جاذبه زمین و جذر و مد اقیانوس‌ها در رابطه با جاذبه‌ها و عوامل فراطبیعی را دلیل چنین پدیده‌ اسرارآمیزی می‌دانند. با این حال معمای مثلث شیطانی برمودا همچنان در پس پرده‌ای از ابهام باقی مانده است.

برمودا منطقه‌ای مثلثی شکل است که در بخش غربی اقیانوس آتلانتیک شمالی (اطلس) قرار دارد و نیروی دریایی امریکا تاکنون وجود چنین منطقه‌ای را به رسمیت نشناخته است و براساس مطالعه صندوق جهانی طبیعت در سال 2013 میلادی که عمده فعالیت‌آن در خصوص حفاظت از محیط زیست تعریف شده، در فهرست مربوط به خطرناک‌ترین مناطق آب و هوایی جهان نامی از مثلث برمودا قید نشده است. هر ساله 10 منطقه از بدترین و مرگبارترین نقاط جوی برای آگاهی خلبانان، کاپیتان‌های کشتی‌ها و رانندگان ترانزیت از سوی صندوق جهانی طبیعت معرفی می‌شود. حتی برخلاف تصور بسیاری از مردم جهان، شرکت‌های بیمه اجازه ندارند برای عبور و مرور کشتی‌های تجاری از منطقه پراسرار مثلث برمودا مبلغ بیشتری از بازرگانان بابت بیمه کالا دریافت‌کنند.

نخستین نشانه‌های مثلث برمودا
اولین بار «وینسنت گادیس» در شماره 1964 مجله Argosy (کشتی بزرگ) منطقه‌ای مثلثی و شبه جزیره‌ای را در محدوده میامی، فلوریدا و پورتوریکو در میان اقیانوس اطلس به‌ثبت رساند. نخستین‌گزارش از ناپدید شدن کشتی در 16 سپتامبر سال 1950 میلادی، (26 شهریور 1329) توسط «ادوارد ون وینکل جونز» در نشریه آسوشیتدپرس به چاپ رسید. دو سال بعد مجله «فیت» با چاپ مقاله‌ای کوتاه از «جورج ایکس»، تحت عنوان «رمز و رازهای دریا» اسرار منطقه برمودا را فاش کرد. در این مقاله به‌طور اجمالی به ناپدید شدن پرواز شماره 19 درباره پنج هواپیمای نظامی امریکایی و ناپدید شدن تیم 13 نفره از اعضای نیروی دریایی امریکا اشاره شده است.

در آوریل سال 1962 میلادی مجله «لژیون» امریکایی ادعا کرد نکته مهمی در علل سقوط یا ناپدید شدن پرواز شماره 19 وجود داشته که اسرار‌آمیز است. طبق ادعای مدیران این مجله و تحقیق‌های به عمل آمده، پنج هواپیمای نظامی هم پیش از ناپدید شدن، ورود به منطقه‌ای عجیب را به برج مراقبت گزارش داده بودند. اما مجله «ارگزوا» در مقاله‌ای به نام «مثلث برمودای قاتل» و انتشار کتابی در این زمینه، برمودا را به ‌غولی آدمخوار تشبیه کرد.

جنجال رسانه‌ای در مثلث شیطان و راز پرواز شماره 19
تکرار وقوع حوادث اسرارآمیز و ناپدید شدن هواپیماها و کشتی‌های بزرگ تجاری از یک سو و انتشار اخبار وحشتناک مرگ ملوانان و خلبانان از سوی دیگر، موجی از ناآرامی و ترس را در میان شهروندان امریکایی و مردم سراسر جهان برانگیخت و طبق گزارش‌های به‌عمل آمده، حل معمای پرواز شماره 19 به جنجالی‌ترین خبر دهه 40‌تا 50 تبدیل شد. در این حادثه پنج فروند هواپیمای نظامی از نوع «تی‌بی‌ام افینگر 3» در پنج دسامبر سال 1945 میلادی برای اجرای یک عملیات اکتشافی همزمان به سمت برمودا به پرواز درآمدند.
ســـاعتی پس از این پرواز اسرارآمیز «چارلز تیلور» افسر خلبان در تماس با برج مراقبت وضعیت جوی نامساعدی را گزارش داد و گفت همه قطب‌نماها ودستگاه‌های مغناطیسی از کار افتاده‌اند.

افشای راز مثلث برمودا
«لورنس دیوید کخ» پژوهشگر دانشگاه ایالتی آریزونا و نویسنده کتاب «راز مثلث برمودا» در سال 1975 میلادی ادعا کرد: نکات ناگفته بسیاری در گزارش‌های ثبت شده وجود دارد. وی نوشته‌های «گاریس» و سایر نویسندگان درباره مثلث برمودا را اغراق آمیز دانست. این نویسنده معروف، اشتباه‌ها و تناقض‌های فراوانی را در اظهارات «چارلز برلیتز» و سایر شاهدان و بازماندگان کشف کرد. وی در بخشی از آخرین یافته‌هایش این طور عنوان کرده‌است:

1-‌ کشتی‌ها و هواپیماهای ناپدید شده در مثلث برمودا گرفتار توفان گرمسیری شده‌اند و قطعات تکه‌تکه شده آنها کیلومترها دورتر پیدا شده‌است.

2-‌ برلیتز و سایر نویسندگان با ذکر نکردن وقوع توفان، بر وحشت مردم افزوده‌اند و آن را یک رویداد ماورایی قلمداد کرده‌اند.

3-‌ برخی اطلاعات موجود در خصوص مفقود شدن کشتی‌ها و قایق‌ها اغراق‌آمیز بوده مثلاً یک کشتی ناپدید می‌شد، اما کشتی‌ها و هواپیماهای دیگری که از همان مسیر عبور می‌کردند، چگونه در دام مثلث برمودا گرفتار نمی‌شدند؟

4-‌ افسانه مثلث برمودا موضوعی جنجالی برای شهرت نویسندگان بوده است.با این همه تناقض‌ها در گزارش‌های کارشناسان فن و تحلیلگران علمی، معمای مثلث برمودا همچنان ناگشوده باقی‌مانده است.

نظریه‌های دانشمندان و راز مثلث برمودا
ناهنجاری‌های مغناطیسی، توفان‌های گرمسیری، وزش بادهای ویرانگر، شرایط جوی بسیار سرد و ناپایدار امواج سرکش و از همه مهم‌تر وجود میدان‌های گازی هیدرات متان توسط دانشمندان و محققان در خصوص راز مثلث برمودا ارائه شدند. آزمایش‌های محققان استرالیایی ثابت کرد وجود حباب در آب سبب کاهش چگالی و در نتیجه فرورفتن کشتی‌ها در اعماق آب خواهد شد. وجود کریستال 32 کیلومتری مدفون در اعماق اقیانوس نیز به اثبات رسیده است.

در این فرضیه گاز متان به صورت «گل‌افشان» به‌صورت کف در سطح آب پدیدار می‌شود و بدین ترتیب هر شناوری بر سطح آب غرق خواهد شد. انتشار گزارش سازمان زمین‌شناسی امریکا نیز وجود گاز متان در بسیاری از آب‌های جهان از جمله منطقه «ریج بلیک» در ساحل جنوب شرقی امریکا را به تأیید رسانده است. این سازمان با انتشار مقاله‌ای رویداد گاز متان در برمودا را در حدود 15 هزار سال پیش به اثبات رساند. یکی دیگر از دلایل غرق شدن کشتی‌ها در برمودا وجود پدیده «گلف استریم است»، یک جریان اقیانوسی عمیق که از خلیج مکزیک سرچشمه می‌گیرد و از راه تنگه فلوریدا به اقیانوس اطلس شمالی جریان می‌یابد. در حقیقت یک رودخانه در اعماق این اقیانوس وجود داردکه موجب انتقال تکه‌های کشتی‌ها با سرعت 2?5 متر در ثانیه خواهد شد.