این مسأله را طی هفت سال گذشته از طریق یادداشت‌ها، مقاله‌ها و مصاحبه‌هایم در روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها به تفصیل شرح داده‌ام، بنابراین در اینجا دوباره وارد این بحث نمی‌شوم و به جای آن، به دلایل اصرار بیشتر مردم ایران به خرید ماهی قرمز، گذاشتن آن بر سفره هفت‌سین و نهایتاً پایان دادن به زندگی این موجود زیبا می‌پردازم.
بسیاری از ایرانیان گمان می‌کنند ماهی قرمز رسمی است دیرینه در ایران؛ اما در هیچ کدام از منابع و کتاب‌هایی که درباره نوروز ایرانی نوشته شده، کوچک‌ترین اشاره‌ای به این رسم نشده است و این باور با روح سفره هفت‌سین که آغاز و شکوفایی زندگی را نشان می‌دهد همخوانی ندارد.
پس از نخستین یادآوری‌هایی که از سوی دوستداران محیط زیست و حقوق حیوانات برای پایان دادن به خرید ماهی قرمز و کشتن اینجاندار در سفره هفت‌سین آغاز شد، عده‌ای از افراد بدون کمترین آگاهی و صرفاً بر اساس تعصبات خام، مخالفت با خرید ماهی قرمز را مخالفت با سنت‌های ایران باستان معرفی کرده و مخالفان این کار را کسانی دانستند که در پی حذف سنت‌های ایرانی هستند.
جدای از اینکه این افراد هیچ سرنخی از وجود ماهی قرمز بر سر سفره هفت‌سین در فرهنگ و تاریخ گذشته ایران نشان نمی‌دهند، بر این باورند که هر عنصر بازمانده‌ای از ایران قدیم، لزوماً سودمند است و باید آن‌ را ادامه داد، در حالی‌که در هر فرهنگ و تمدنی می‌توان عناصر بسیاری یافت که به اصطلاح جامعه‌شناختی به جای کارکرد، کژکارکرد دارند.
یکی از اصلیترین دلایل خرید ماهی قرمز، علاقه کودکان به این موجود است که حتی اگر پدر و مادر‌ها هم چندان میلی به این کار نداشته باشند، با اصرار کودکانشان تن به آن می‌دهند. خرید ماهی قرمز برای کودکان دقیقاً تداعی‌کننده خرید تنقلات زیان‌باری است که پزشکان بار‌ها درباره مصرف آن‌ها هشدار داده‌اند؛ اما پدر و مادرانی که ساکت کردن فرزندانشان را به توضیح دادن و قانع کردن آن‌ها ترجیح می‌دهند، تسلیم این اصرار‌ها می‌شوند.
در واقع رفتارهای شهروندی در محیط خانه آغاز می‌شود و این محیط، بهترین مکان برای آموزش رفتارهای درست زیست‌محیطی و حفظ حقوق حیوانات به کودکان است.
خرید ماهی قرمز و در پی آن مرگ سالانه چند قطعه از این موجود زیبا، نمودی از بی‌توجهی ما به محیط زیست و بلکه دخالت ما در آسیب رساندن به آن است، طبیعتاً کشوری که ریزگرد‌ها، خشک شدن بزرگ‌ترین دریاچه‌ها و رودخانه‌ها، حفر هزاران حلقه چاه غیرمجاز، مصرف بی‌رویه آب در هنگام شست‌وشوی خودرو، حیاط خانه و...، نابودی جنگل‌ها در پی تجارت قاچاق چوب یا ساخت ویلاهای غیرمجاز، آلودگی هوای سرطان‌زای شهرهای بزرگ در پی استفاده از خودروهای تک‌سرنشین، شکار گونه‌های کمیاب و در معرض انقراض صرفاً برای تفریح و صد‌ها مسأله زیست‌محیطی بزرگ دیگر را آفریده است، برای حقوق چند میلیون (!) قطعه ماهی کوچک اهمیتی قائل نیست.
از سوی دیگر برخی اصرار دارند که با تمیز نگه داشتن آب تُنگ ماهی و غذا دادن به موقع به ماهی قرمز، مانع از مرگ آن می‌شوند. باید یادآوری کرد که خداوند همه موجودات را آزاد آفریده و نگه داشتن آن در محیطی بسیار کوچک و یا حتی‌‌ رها کردن آن پس از تعطیلات نوروز در حوض نمی‌تواند جایگزین محیط بزرگ و طبیعی شود، ضمن آنکه‌‌ رها کردن ماهی قرمز (که به‌عنوان گونه‌ای تهاجمی شناخته می‌شود) در رودخانه‌ها و تالاب‌ها نیز خطراتی مانند خوردن تخم ماهی‌های دیگر، انتقال بیماری به سایر آبزیان و برهم زدن تعادل چرخه محیط زیست را در پی دارد.
در این چند ساله با این اظهار‌نظر هم روبرو بوده‌ام که اگر برای پیشگیری از مرگ ماهی‌های قرمز تلاش می‌کنم، بنابراین باید جلوی خورده شدن ماهی‌های خوراکی و سایر حلال‌گوشت‌ها را هم بگیرم. در واقع توجیه این افراد این است که یا هیچ موجودی نباید بمیرد یا در غیر این صورت، مرگ سایر جانداران هم چندان مهم نیست، در حالی‌که خوردن ماهی و گوشت سایر جانداران بنا به ضرورت و نیاز بدن صورت می‌گیرد.
توجیه دیگری که در ادامه توجیه بالا می‌آید این است که در دنیایی که سالانه ده‌ها هزار انسان بی‌گناه کشته می‌شود، مرگ تعدادی ماهی کوچک چه اهمیتی دارد؟ قاعدتاً اگر بخواهیم این‌گونه بحث کنیم در هیچ موضوعی به نتیجه نخواهیم رسید.
همچنین برخی افراد با اشاره به اینکه هزاران نفر در کشور از طریق تولید، توزیع یا فروش ماهی‌های قرمز زندگیشان را تأمین می‌کنند، حذف آن‌ را به معنای حذف این چند هزار فرصت شغلی می‌دانند. اما آیا براستی هر فرصت شغلی‌ به هر بهایی باید حفظ شود؟ میلیون‌ها انسان در دنیا از طریق کشت و قاچاق مواد مخدر، قاچاق انسان یا اعضای بدن آن و مشاغل مشابه زندگیشان را می‌گذرانند؛ بنابراین نباید مانع از فعالیت آنان شد تا مبادا فرصت شغلی‌ای را حذف کرده باشیم؟!
دلایل و در واقع توجیهات بسیار دیگری نیز از سوی کسانی که اصرار بر خرید ماهی قرمز دارند بیان می‌شود اما در پی همه آن‌ها راحت‌طلبی، تعصب بیجا، بی‌اطلاعی و منطق‌گریزی نهفته است. (امیر هاشمی مقدم، کار‌شناس ایران‌شناسی/ایران)

این کمیسیون تا وقوع جنگ جهانی دوم فعالیت خود را گسترش داد، بعد از جنگ جهانی دوم و در سال 1964 اجلاسی در بروکسل بلژیک برای تجدید فعالیت و تعیین مفهوم کلی همکاری‌های پلیس بین‌الملل برگزار شد و طی آن مقررات و قوانین جدیدی تصویب شد. در این اجلاس «اینترپل» به عنوان نام اختصاری اداره مرکزی انتخاب شد و به تدریج کشورهای بیشتری به عضویت این کمیسیون درآمدند. سپس در سال 1956 اساسنامه اصلاح شد و نام «کمیسیون بین‌المللی پلیس جنایی» به «سازمان بین‌المللی پلیس جنایی» تغییر یافت.

با عنایت به اینکه شکل‌گیری این سازمان حاصل تحول و گسترش روابط کشورها با یکدیگر و کشیده شدن مسایل و موارد مختلف داخلی کشورها به آن سوی مرزها و بین‌المللی شدن آنهاست، لذا این سازمان با توجه به اصل حاکمیت ملت‌ها و عدم مداخله در مسایل سیاسی، مذهبی، نژادی و نظامی تشکیل شده است.

مقر مرکزی سازمان اینترپل در حال حاضر در شهر لیون فرانسه است و تا سال 2011 تعداد 190 کشور (بدون احتساب رژیم اشغالگر قدس که عضو این سازمان است) به عضویت این سازمان درآمده‌اند.

زبان‌های رسمی سازمان اینترپل برای تبادل اطلاعات اسپانیولی،‌ انگلیسی، عربی و فرانسه است. این سازمان دارای اساسنامه‌ای 50 ماده‌ای است که بیانگر اهداف، وظایف و ساختار آن است.

نقش اینترپل توانمندسازی پلیس در سراسر جهان برای همکاری در راستای مقابله با جرایم و مجرمین در سطح بین‌المللی است و از اهداف آن، ایجاد اطمینان درباره امکان دسترسی نیروهای پلیس در سراسر جهان به سیستم‌ها و خدمات موردنیاز برای انجام اقدامات موثر پلیسی است. اینترپل نقش بسزایی در ارائه آموزش، پشتیبانی تخصصی و تحقیقاتی، ارائه اطلاعات لازم و تامین امنیت کانال‌های ارتباطی دارد.

این چارچوب به نیروهای پلیس در سراسر جهان کمک می‌کند تا به اطلاعات مربوط به روش‌های ارتکاب جرم، تحلیل اطلاعات، عملیات‌های انجام شده و در نهایت دستگیری مجرمان دست یابند.

دبیرخانه کل سازمان اینترپل به طور شبانه‌روزی فعالیت می‌کند. اینترپل هفت دفتر منطقه‌ای فرعی در سراسر جهان در اختیار دارد و همچنین دو دفتر نمایندگی ویژه نیز در سازمان ملل در نیویورک و اتحادیه اروپا در بروکسل ایجاد کرده است. ارتباط کشورهای عضو با سازمان اینترپل از طریق دفاتر ملی مرکزی (اینترپل هر کشور) صورت می‌گیرد که کارکنان آن را ماموران آموزش دیده پلیس همان کشور تشکیل می‌دهند.

چهار وظیفه اصلی پلیس بین‌الملل

چهار وظیفه اصلی زیر با بهره گرفتن از همکاری‌های پلیسی بین‌المللی، سازمان اینترپل را به سوی هدف نهایی یعنی پیشگیری و مبارزه با جرم در سطح بین‌الملل سوق می‌دهد:‌

نخست ارائه خدمات در زمینه امکان برقراری ارتباطات امن جهانی برای پلیس: سیستم ارتباطات جهانی پلیس،‌ امکان ارتباط بر خط 24 ساعته به منظور درخواست، ارائه و دسترسی فوری به اطلاعات مهم را در یک فضای امن برای نیروهای پلیس در تمامی کشورهای عضو فراهم می‌کند.

دوم ارائه اطلاعات عملیاتی و پایگاه‌های اطلاعاتی برای پلیس:‌ کشورهای عضو به دامنه گسترده پایگاه‌های اطلاعاتی از جمله اطلاعات مربوط به مجرمان سابقه‌دار،‌ آثار انگشتان، پروفایل‌های DNA و مدارک مسافرتی مسروقه و گمشده دسترسی مستقیم و فوری دارند. ضمن اینکه اطلاعات مهم مربوط به جرایم از طریق سیستم اعلان‌های بین‌المللی منتشر می‌شود.

سومین وظیفه پشتیبانی عملیاتی پلیس است: ماموران اجرایی پلیس در کشورهای عضو با ارائه پشتیبانی‌ها و کمک‌های فوری و همکاری‌های عملیاتی به خصوص در حوزه جرایم دارای اولویت حمایت می‌شوند. مرکز فرماندهی و هماهنگی به طور 24 ساعت در طول هفت روز هفته، فعال است و در صورت وقوع حوادث مهم و بلایای طبیعی تیم‌های امداد و واکنش در برابر حوادث را به محل وقوع حوادث اعزام می‌کند.

وظیفه چهارم نیز آموزش و ارتقای پلیس است: به منظور توانمندسازی کشورهای عضو در زمینه مقابله با جرایم فراملی به موضوع آموزش پلیس توجه ویژه شده است. این اقدامات شامل تبادل دانش، مهارت و تجارب مفید در حوزه پلیسی و تعیین استانداردهای جهانی از جمله اقدامات انجام شده در این زمینه است.