در ارتفاعی بالاتر از درختان جنگل بارانی در پاپوآی اندونزی، قبیله کوروای به دور از سایر مردم جهان زندگی می‌کنند. تا سال 1970 هیچ‌کس نمی‌دانست که چنین قبیله‌ای وجود دارد.
در اعماق این جنگل بارانی در اندونزی و در منطقه جنوبِ شرقی پاپوآ، حدود 3000 فرد درخت‌نشین در خانه‌هایی در ارتفاع بیش از 30 متری از سطح زمین و کاملا جدا از سایر جهانیان زندگی می‌کنند.
این قبیله درخت‌نشین هیچ رابطه‌ای با سایر فرهنگ‌ها ندارند و تا سال 1970 فکر می‌کردند که هیچ قبیله دیگری بر روی زمین زندگی نمی‌کنند. در سال 1974، محققان غربی نخستین ارتباط را با این قبیله زمانی برقرار کردند که با 30 مرد کوروایی در ساحل جنوبی رودخانه Upper Eilanden روبرو شدند.
بعد از این نخستین دیدار، این افراد کوروایی همراه با مطالعات انسان‌شناختی و فیلم‌های مستندی مانند «ارباب بهشت» به جوامع غربی معرفی شدند. این علنی‌سازی باعث شد تا این قبیله به خاطر معماری استثنائی سر به فلک کشیده خانه‌هایش و نیز سنّت آدم‌خواری بسیار معروف شود.
کوروایی‌ها خانه‌هایشان را بر روی پایه‌های چوبی ساخته‌اند تا از خورده شدن یا اسیر شدن زنان و بچه‌هایشان توسط قبایل رقیب جلوگیری کنند. از سویی معماری این خانه‌ها که ارتفاعشان گاه به بیش از 35 متر هم می‌رسد خانواده‌ها را در برابر هجوم پشه‌ها، آتش‌سوزی، سیل و ارواح شیطانی مصون می‌دارد.
این اقامت‌گاه‌ها با استفاده از 4درخت انجیر هندی، ونبوم و نخل ساگو، تجهیزات باستانی و مهارت‌های صعود مردم کوروایی ساخته شده است. آنها کارشان را با یک پایه‌ی چوبی در وسط سازه‌ی مورد نظر آغاز می‌کردند و بعد تیرک‌ها را برای حفظ و پوشش دادن آن پایه، به چهار گوشه‌ی خانه اضافه می‌نمودند.
بعد، کف خانه با استفاده از شاخه‌های نخل ساگو ساخته و با الیاف گیاه رافو گره زده می‌شد. آخرین پایه‌ی دندانه‌دار برای خانواده‌های پرجمعیت در قالب نردبان به این بنا اضافه می‌شد تا بتوانند داخل آن زندگی کنند. مهم‌ترین نکته درباره‌ی این اقامت‌گاه‌ها این است که عمرشان اغلب بین یک تا پنج سال بوده و بعد از آن باید خانه‌ی جدیدی ساخته شود.
زمانی که یک خانه به طور کامل ساخته می‌شود، کوروایی‌ها بر اساس سنّت‌های خود آن را تقدیس می‌کنند. بر روی پلّه‌های خانه و ورودی و شکاف‌هایی که بر روی سقف برای خوش‌آمدگویی ساخته شده، چربی حیوانی می‌مالند. بعد چاله‌های آتش اضافه می‌شود، خانواده‌ها هم از دریچه کفی زیر پایشان محافظت می‌کنند؛ دریچه‌هایی که برای مواقع ضروری هنگام آتش گرفتن خانه ساخته شده است.
هر خانه حدودا شامل دوازده نفر است که توسط پدر خاندان مدیریت می‌شود. ازدواج‌ها بین دو عضو از قبایل مختلف انجام شده و مردان می‌توانند چندین همسر داشته باشند. سوای خانه‌های درختی‌شان، بر افراد این قبیله فشار زیادی وارد است چرا که گفته می‌شود آنها یکی از آخرین قبایل شناخته‌شده در آدم‌خواری هستند، هرچند که بسیاری از انسان‌شناسان بر این باورند که این سنّت طی 20 سال اخیر به جا آورده نشده است و تا حدود زیادی از آدم‌خواری فاصله گرفته‌اند.
زمانی که آدم‌خواری انجام می‌شد، در واقع این آئین بر اساس باورهای مذهبی کوروایی‌ها درباره مرگ و سِحر و جادو انجام می‌گرفت. باور عامه بر این بود که آنهایی که خورده می‌شدند به دست شیطان افسون شده بودند و به آنها «خاخوآ» می‌گفتند. روستاییان رو به مرگی که نام خاخوآ و آن فرد را زمزمه می‌کردند کشته یا خورده می‌شدند.
با این‌که کوروایی‌ها سال‌ها در انزوا بودند اما نسل جدید آنها با دنیای بیرون آشتی کرده و به روستاهای همسایه در این جزیره قدم نهاده است. آمار نشان می‌دهد که هنوز حدود 3000 نفر از افراد این قبیله به جا مانده‌اند، یعنی تنها یک نسل از ساکنان درخت‌نشین که کشف‌نشده باقی مانده بودند.
