در برخی روایات به این نکته اشاره شده است که یکی از نامهای شیطان قبل از رانده شدن از بهشت «حارث» بود. و وقتی از بهشت رانده شد«ابلیس»نام گرفت. ابلیس یعنی مأیوس و ناامید. و بعد از آن بود که شیطان نام گرفت. در فرهنگ اروپایی نام شیطان «لوسیفر» بوده است و بعد از رانده شدن از بهشت «سیطن» نامیده شد.
البته نام های متعددی از شیطان بیان شده که در جای خود اشاره خواهد شد. کلمه شَیطان (در پارسی کنونی ایران شِیطان) از ماده «شطن» گرفته شده و «شاطن» به معناى «خبیث و پست» است. شیطان به موجود رانده شده، سرکش و متمرد اطلاق مى شود و به معنى روح شریر و دور از حق، نیز آمده است «شیطان» اسم عام است، در حـالی که ابلیس اسم خاص مى باشد. و به عبارت دیگر شیطان به هر موجود موذى و منحرف کننده و طاغى و سرکش، خواه انسانى یا غیر انسانى اطلاق می گردد. نام ابلیس در باورهای اسلامی «شیطان» است که آدم علیه السلام را فریب داد.
شیطان به هر موجود موذى و مضر گفته مى شود، موجودى که از راه راست بر کنار بوده و در صدد آزار دیگران است، موجودى که سعى مى کند ایجاد دو دستگى نماید و اختلاف و فساد به راه اندازد. و اینکه به ابلیس هم شیطان اطلاق شده، بخاطر فساد و شرارتى است که در او وجود دارد. شیطان معانى مختلفى دارد، که یکى از مصداقهاى روشن آن ابلیس و مصداق دیگر آن انسان هاى مفسد و منحرف کننده است.